آموزش مهارت های حرکتی با هر روش تدريسی که از سوی معلم ارائه گردد، شامل مراحل زير است:

1. توضيح
2. نمايش
3. تکرار و تمرين
4. هدايت (بازخورد)

• توضيح

توضيحات بايد با بيانی قابل فهم، مهارت را توصيف کند و متناسب با سن دانش آموزان و خلاصه، ساده و مستقيم ارائه گردد. به عبارت ديگر شرح مهارت بايد بتواند تصوير مناسبی از مهارت را در قالب چند کلمه به دانش آموزان ارائه دهد.

• نمايش

گرچه ارائه توضيح شفاف و مختصر در مورد مهارت، دانش آموزان را تا حدودی با موضوع آشنا می کند، ولی تفهيم مهارت تنها از اين طريق، برای اغلب دانش آموزان دشوار است، بنابراين نمايش هايی که برای به تصوير کشيدن حرکت اجرا می شود، در آموزش و يادگيری مهارت های حرکتی بسيار تأثيرگذار است.

• تکرار و تمرين

تمرين کليد يادگيری است و در درس تربيت بدنی نقش کليدی در يادگيری دارد. سه نوع فعاليت يادگيری مختلف در تربيت بدنی وجود دارد که عبارتند از: تمرين رقابتی، تمرين مستقل و تمرين مشارکتی، که در ادامه به آن می پردازيم.

تمرين رقابتی:

در اين نوع تمرين، دانش آموزان برای رسيدن به هدفی معين که فقط برای يک نفر يا يک گروه از آنان قابل دسترسی است، با دانش آموزان ديگر رقابت می کنند. مسابقه های ورزشی، انفرادی و گروهی نمونه ای از انواع تمرين رقابتی در تربيت بدنی هستند.

محدوديت ها و امکانات در تمرين رقابتی:

در اين نوع از تمرين دانش آموزان نوعی رابطه منفی با يکديگر دارند، رابطه منفی زمانی ايجاد می شود که دستيابی يک فرد يا گروهی از دانش آموزان به هدف، باعث ناکامی يک فرد يا گروه ديگر شود و هميشه يک برنده و يک بازنده و يا يک برنده و تعداد زيادی بازنده وجود دارد. علی رغم اين اشکال، تمرين رقابتی نفوذ چشمگيری در برنامه های تربيت بدنی مدارس دارد و حتی بعضی تصور می کنند اين نوع از تمرين نتايج مثبتی نيز در بردارد. آنان معتقدند که انسان موجودی است که به طور ذاتی تمايل به رقابت با ديگران دارد و رقابت نتايج زير را همراه خواهد داشت:

افزايش اعتماد به نفس و خودباوری، افزايش انگيزه پيشرفت، حفظ علاقه به مشارکت در فعاليت، دريافت پاداش و تنبيه. البته تأثير متقابل افراد بر يکديگر بر مبنای دوستی و مشارکت ميان آنها شکل می گيرد نه براساس رقابت و نزاع و به علاوه رقابت متکی به استانداردهايی است که وضعيت نامطلوب برای کودکان فراهم می کند. همچنين بر اثر خستگی ناشی از رقابت، تنها آن دسته از کودکانی که فرصت های بيشتری برای کسب موفقيت داشته اند، انگيزه بيشتری برای فعاليت خواهند داشت. از اين رو به طور کلی می توان گفت شرکت دانش آموزان در فعاليت های رقابتی فرصت های مناسبی را برای تمرين، کسب مهارت و اصلاح مهارت های غلط جهت حضور موفقيت آميز در کلاس درس تربيت بدنی فراهم نخواهد کرد.

تمرين مستقل:

در اين نوع تمرين، دانش آموزان برای يادگيری مهارت ها به يکديگر وابسته نيستند و کاملاً مستقل از هم فعاليت می کنند برای مثال انجام حداکثر شنای روی دست با حداکثر توان در ۳۰ ثانيه. تمرين مستقل در تربيت بدنی در بعضی رشته های ورزشی مانند ژيمناستيک، دوميدانی و آمادگی جسمانی متداول تر است.

محدوديت ها و امکانات تمرين مستقل:

• تمرين مستقل مورد توجه مربيان زيادی است چرا که معتقدند پيامدهای زير را به همراه دارد:
• يادگيری هر دانش آموز را به طور انفرادی می توان بررسی و دنبال کرد.
• به وقت کمتر نياز دارد.
• بر موفقيت فرد در رسيدن به هدف خواهد افزود.
• همه دانش آموزان فرصت کسب تجربه موفق نسبت به يادگيری خواهند داشت.
• درگيری دانش آموزان محدود می شود.
• شخصيت فرد تقويت می شود و توسعه می يابد.
• مشکلات ناشی از بی انضباطی برطرف می شود.

منتقدين معتقدند اگرچه تمرين مستقل در بعضی شرايط لازم است اما عملاً دستيابی به همه نتايج فوق برای همه دانش آموزان غيرممکن است چرا که اين امر مستلزم داشتن برنامه زمان بندی شده مناسب برای آموزش و ارزشيابی دانش آموزان است که اجرای آن عملاً با ساعت محدود درس تربيت بدنی مدارس غيرممکن است؛ از طرفی اين نوع تمرين به برقراری روابط دوستانه بين دانش آموزان کمک نمی کند و به گونه ای است که دانش آموزان از ارتباط داشتن با هم برحذر شده اند، لذا نه تنها مشکلات اجتماعی آنها حل نمی شود بلکه شاهد بروز برخورد، رفتارهای خشک و مغرورانه بين آنها خواهيم بود که می تواند منجر به درگيری و نزاع بين دانش آموزان شود. به طور کلی می توان گفت در اين نوع تمرين مهار تهای عاطفی و اجتماعی کمتر محقق خواهد شد.

تمرين مشارکتی:

در اين نوع از تمرين دانش آموزان بايد برای رسيدن به هدف مشترک با هم تلاش کرده و احساس مسئوليت کنند و در تمام مراحل يادگيری دانش آموزان نقش فعال دارند و برای دستيابی به هدف مشخص با برنامه ريزی مناسب با هم تشريک مساعی می کنند. انجام بازی های ورزشی نمونه ای از تمرين مشارکتی هستند.

محدوديت ها و امکانات تمرين مشارکتی

مطالعات و بررسی های انجام شده بر روی انواع تمرين حاکی از آن است که تمرين مشارکتی می تواند در پيشرفت حوزه های ذيل مؤثر واقع گردد:

علاقه مندی به برنامه های مدرسه، مهارت های مربوط به کار گروهی، احساس عزت نفس، بلوغ عاطفی و احساسی، مهارت های اجتماعی، احساس پذيرش از سوی جمع، احساس تعلق به ساير دانش آموزان و اوليای مدرسه، ديد واقع بينانه از خود، جاذبه بين فردی، علاقه به ديگران همچنين دسترسی به اهداف حوزه های مختلف يادگيری در تربيت بدنی به کمک تمرين مشارکتی دست يافتنی تر است.

البته منتقدين بر اين باورند که ارزيابی پيشرفت فردی در اين نوع تمرين با دشواری همراه خواهد بود. با مطالعه و بررسی انواع تمرين ارائه شده می توان اذعان داشت استفاده از تمرين مشارکتی در برنامه های آموزش تربيت بدنی مدارس به معلم کمک خواهد کرد تا به هدف های آموزشی مدنظر در حيطه های دانشی، مهارتی و نگرشی دست يابد، از اين رو در طراحی فعاليت ها، تمرينات و بازی ها در اين برنامه به تمرين مشارکتی توجه بيشتری شده است.

• هدايت و بازخورد:

تشخيص مشکلات دانش آموزان در هر کلاس، تعداد محدودی از دانش آموزان برای يادگيری مهارت مشکل دارند. دلايل زيادی برای اين مسئله وجود دارد. ممکن است اين مشکل به جهت هماهنگی ضعيف ساختار بدنی با شرايط جسمانی باشد. معلم درتشخيص مشکلات بايد با تجربه و خبره باشد. برخی دراين کار خبره اند و می توانند الگوهای حرکتی جديد را با استفاده از کلمات مناسب، به سرعت يا با راهنمايی های سادهٔ ديگر و با « در آب سر بخور » يا « دست چپ را به بدن نزديک کن » : بسازند. اين معلمان خبره می گويند استفاده از واژه های کليدی، نتايج سريعی به دست می آورند.

مرحلهٔ بعد، معلم بايد الگوهای حرکتی جديد را اعمال کند ؛ زيرا وظيفهٔ او تنها بازشناسی مشکل يادگيری نيست بلکه بايد دانش آموزان را به سمت اصلاح آن هدايت کند. موفقيت در اين کار، به يادگيری سرعت می بخشد؛ در نتيجه، وقتی دانش آموز راهنمايی های معلم را فرابگيرد و به هدف برسد، به تکرار حرکات جديد که به موفقيت منجر می شوند، علاقه مند می گردد. درعين حال، مربی بايد بداند فرم و صورت حرکت يک مسئلهٔ شخصی است و بايد به دانش آموزان کمک کند تا مؤثرترين الگوهای حرکتی را خود کشف کنند.

بديهی است که يادگيری حرکتی مستلزم تغيير رفتار و رشد نگرش است. تفکر دانش آموز در مورد معلم و آنچه او می آموزد، به اندازهٔ آنچه ياد می گيرد، اهميت دارد. حضور معلم، تشويق او، صبرش و باورش نسبت به رشد علايق و توانايی دانش آموزان تحقق اهداف بلند مدت را ممکن می سازد.